Jerzy Słuczan-Orkusz (ur. w 1924 r. w Siedlcach, zm. w 2002 r. w Warszawie) – artysta szklarz, twórca szkła unikatowego oraz projektant szkła użytkowego, w tym szkła oświetleniowego. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie oraz Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Pionier wzornictwa przemysłowego w Polsce, jeden z pierwszych absolwentów Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, specjalizował się w projektowaniu szkła. Był nie tylko świetnym projektantem szklanych przedmiotów, ale też doskonałym organizatorem i zarządcą. Dzięki jego staraniom powstały ośrodki wzorcujące huty „Julia” w Szklarskiej Porębie (pracował tu jako projektant w latach 1953 – 1957) i huty „Nysa” w Pieńsku. Wystawy indywidualne artysty odbyły się w warszawskiej Kordegardzie (w 1962 r.), w krakowskiej galerii Desa (w 1971 r.), w Muzeum Narodowym w Krakowie (w 1972 r.) i w katowickim BWA (w 1974 r.). W Instytucie Szkła w Krakowie oprócz projektowania i produkcji szkła użytkowego wykonywał również szkło architektoniczne, które wykorzystano m.in. do dekoracji wnętrz hotelu „Polonez” w Poznaniu, wnętrz hotelu „Forum” w Krakowie czy Ośrodka Wypoczynkowego Rady Ministrów w Zakopanem.

W okresie 1982–1991 Słuczan-Orkusz pełnił funkcję głównego projektanta HS INCO „Tarnowiec” w Tarnowcu. Z tego okresu pochodzą oszczędne w wyrazie naczynia z serii czarno-białej, wykonywane w nieprzezroczystym, dwuwarstwowym szkle sodowym, o kształtach nawiązujących do prostych form geometrycznych. Szkło projektowano zwykle w jednym kolorze, w drugim wykonywano ewentualne ozdobniki. Seria czterech wazonów pochodzi z tego okresu.