Całość daje wrażenie akwarelowego rozmycia. Tektoniczny i naturalistyczny charakter zdobienia, charakterystyczny dla ceramiki z lat 50-70. Duże rozmiary w połączeniu z artystycznym szkliwieniem sprawiają, że talerz jest bardzo efektowny i będzie stanowił dominantę we wnętrzu.

Artyści ceramicy w latach 50.-70. chętnie eksperymentowali z formą, masami ceramicznymi, techniką szkliwienia, a nawet temperaturą wypalania, dzięki czemu osiągali bardzo ciekawe efekty. Ceramika tego okresu charakteryzuje prostymi formami i intensywną, wyrazistą kolorystyką.

Łysa Góra to niewielka wieś położona w województwie podkarpackim. Sława tej miejscowości wiąże się z działalnością Spółdzielni Wyrobów Ceramicznych „Kamionka”, założoną w latach 40. XX wieku przez lokalnego działacza Franciszka Mleczkę. Kierownictwo nad zakładem zajął znany polski artysta-ceramik Bolesław Książek. Obok zakładu powstało technikum ceramiczne. Ceramika z Łysej Góry zyskała dużą popularność nie tylko w Polsce, ale również za granicą. W latach 50. do fabryki zaczęli przyjeżdżać artyści z Warszawy. Łysa Góra stała się centrum polskiego rzemiosła artystycznego. Produkowano dzbanki, doniczki, talerze, kafle, oraz większe ceramiczne wyroby. W pracowniach eksperymentowano tworząc nowe szkliwa i poszukując nowych technologii. Fabryka realizowała olbrzymia ilość zamówień na dekorację elewacji, do dziś wiele polskich domów zdobią „mozaiki” z Łysej Góry.