Wertykalna bryła wazonu posiada kulistą, obszerną podstawę przechodzącą w smukłą szyjkę rozszerzaną na zwieńczeniu. Wykonany w szkle barwionym w technice millefiori. Wazon wykonany w Polsce w II połowie XX wieku. Wydłużona forma fantazyjnie kształtowanego szkła z widocznymi wypukłościami i ażurami w dolnej partii, naczynie zakończone dekoracyjną kryzą.

Szkła millefiori charakteryzują się ozdobnością kolorowych zdobień, uzyskanych dzięki wtopieniu w szkło wielobarwnych prętów szkła mozaikowego, często tworzących kwiatowe lub gwieździste wzory. Technik ta szczyci się długą tradycją sięgającą już czasów antycznych, niezwykłą popularność zyskując zwłaszcza we Włoszech.

Okres największego rozkwitu polskiego szkła artystycznego przypada na okres PRL-u, czyli lata 60. i 70. XX w. Szczególne znaczenie dla rozwoju szklarstwa w Polsce miało otwarcie w tym czasie przez Stanisława Dawskiego Wydziału Szkła Artystycznego we Wrocławskiej Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych. Absolwentami tego wydziały byli najlepsi powojenni projektanci szkieł artystycznych, m. in. Jerzy Słuczan-Orkusz, Zbigniew Horbowy, Henryk Wilkowski, czy Barbara Urbańska-Miszczak. Istotny wpływ na rozwój szkła artystycznego w Polsce miał także działający w okresie PRL-u Krakowski Instytut Szkła.