Wertykalna bryła wazonu posiada kulistą, obszerną podstawę przechodzącą w smukłą szyjkę rozszerzaną w dwa płaty na zwieńczeniu. Wykonany w szkle barwionym w technice millefiori. Wazon wykonany w Polsce w II połowie XX wieku. Wydłużona forma fantazyjnie kształtowanego szkła z widocznymi wypukłościami i ażurami. Naczynie zakończone dekoracyjną kryzą.

Przedmiot został wykonany za pomocą techniki Millefiori, która ma bogatą tradycję sięgającą czasów starożytnych, wytwarzali ją bowiem już w I w. n.e. Rzymianie. Najsłynniejsze wyroby tego typu pochodzą z XV i XVI wieku z leżącej nieopodal Wenecji wyspy Murano. Szkła millefiori charakteryzują się ozdobnością kolorowych zdobień, uzyskanych dzięki wtopieniu w szkło wielobarwnych prętów szkła mozaikowego, często tworzących kwiatowe lub gwieździste wzory.

Okres największego rozkwitu polskiego szkła artystycznego przypada na okres PRL-u, czyli lata 60. i 70. XX w. Szczególne znaczenie dla rozwoju szklarstwa w Polsce miało otwarcie w tym czasie przez Stanisława Dawskiego Wydziału Szkła Artystycznego we Wrocławskiej Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych. Absolwentami tego wydziały byli najlepsi powojenni projektanci szkieł artystycznych, m. in. Jerzy Słuczan-Orkusz, Zbigniew Horbowy, Henryk Wilkowski, czy Barbara Urbańska-Miszczak. Istotny wpływ na rozwój szkła artystycznego w Polsce miał także działający w okresie PRL-u Krakowski Instytut Szkła.